Član 128. stav (4) važećeg zakona o pravima boraca, vojnih invalida i porodica poginulih boraca Odbrambeno-otadžbinskog rata Republike Srpske sadrži odredbu kojom se propisuje da se izjava stranke i svjedoka ne smatraju dovoljnim dokaznim sredstvima u postupku iz st. (1) i (2) ovog člana.

Članom 1. predloženog zakona brisana je ova odredba, a u cilju izvršavanja Odluke Ustavnog suda Bosne i Hercegovine broj: U-6/20, kojom je utvrđeno da predmetni član Zakona nije kompatibilan sa članom II/3e) Ustava BiH i članom 6. stav (1) Evropske konvencije za zaštitu ljudskih prava i osnovnih sloboda (EKLJP). 

Sporna odredba propisuje da se izjave stranaka i svjedoka ne smatraju „dovoljnim dokaznim sredstvima“ u postupcima za priznavanje vojnog angažmana u ratu i utvrđivanje činjenice pogibije, smrti i nestanka, odnosno zarobljavanja, ranjavanja, ozljeđivanja i povređivanja pripadnika oružanih snaga bivše SFRJ, odnosno Republike Srpske i bivše Republike Srpske Krajine u ratnom periodu. Ustavni sud u navedenoj odluci zaključuje da procesni zakoni u BiH ne poznaju termin „nedovoljan“ dokaz, te da se zakonodavac odredbom da iskazi stranke i svjedoka „nisu dovoljni dokazi“ za utvrđivanje odlučnih činjenica, umiješao u sudsku nadležnost i autonomiju sudske i upravne vlasti da u zakonom propisanom postupku samostalno, na osnovu slobodne ocjene dokaza, utvrđuju činjenično stanje i odlučuju na osnovu zakona jer takvo ograničenje suštinski nije u skladu s pravom na pravičnu raspravu pred nezavisnim i nepristrasnim sudom.